Reisverslag

 Reisverslag 1 (18-10-2006)

Na een lange vlucht met een tussenstop in Wenen zijn we midden in de nacht geland in New Dehli. Dus snel naar het hotel om nog even te genieten van een koel biertje samen met onze nieuwe reisgenoten.

Helaas konden we de volgende ochtend niet echt uitrusten want om 08.30 moeten we klaar staan voor onze eerste excursiedag. We hadden nog niet gerekend op de Indiaanse mentaliteit: daadwerkelijk vertrek was om 10.30 uur! Met een bus waarin onze groep en een aantal Indiaanse toeristen zaten hebben we de highlights van Dehli bekeken: Baha’s House of Warship (deze tempel lijkt erg veel op het Operagebouw in Sydney), Vijay Chowk (de plaats waar alle regeringsgebouwen staan), India Gate, Rajghat en een tempel die is gebouwd door de rijkste industrieel van India. In het donker zijn we langs het Rode Fort en Jama Mashid (grootste moskee van India) gereden. Vermoeiend maar interessant. Het verkeer raast via alle kanten langs de bus. De geur van de stad is zeer verstikkend, je ruikt op verschillende plaatsen verschillende geuren: uitlaatgassen, rottend eten, wierook en een rooklucht. Deze lucht komt van het verbranden van het vuil dat op straat ligt.

De eerste kennismaking met het Indiaanse eten is goed bevallen zolang je niet in de keuken kijkt en er niet te lang over nadenkt dat het vlees gewoon buiten hangt! 's Middag in een echt Indiaans eettentje en 's avonds het echte vegetarische eten (en dus zonder alcohol) op Connoughts Place.

De volgende dag om 04.00 uur met de ochtendtrein naar Jaipur. De gids wist niet zo goed in welke wagon we moesten zitten dus zijn we met onze rugzakken door de trein gelopen. In het eerste deel lagen nog mensen te slapen of zaten er hele groepen op 1 bank, gelukkig werd het bij onze zitplaatsen was rustiger. Omdat het nog zo vroeg was hebben we in het begin niet veel van de omgeving kunnen zien, toen het wat lichter werd zagen we dat de mensen bijna op de spoorweg leven. De huizen staan zo dicht langs het spoor gebouwd dat de mensen en dieren er overheen lopen en spelen. De behoeftes van mensen en dieren lagen dus ook op de spoorrail.

Ons hotel in Jaipur is een Fort wat midden in de stad staat. Rondom staan er hekken en bij de poort staat een bewaker. We hebben zelfs een heerlijk zwembad en een tuin om ’s avonds een biertje in te drinken! Zodra je buiten het hek van het hotel komt sta je op de markt waar vlees, levende en dode dieren, groente etc wordt verkocht. Overal in de stad ligt afval, dit wordt zoveel mogelijk langs de zijkanten van de weg geveegd en ’s morgens deels opgehaald of verbrand. Alles wat blijft liggen hoopt zich gedurende dag weer op. Op deze ‘afvalbergen’ zie je koeien, varkens en honden die daar hun eten uit halen. De koeien zijn in India heilige dieren en mogen niet aangeraakt worden. De koeien zwerven gedurende de dag over straat en zoeken daar hun eten, een aantal gaat ’s avonds terug naar hun eigenaar waar ze normaal voedsel ontvangen, het andere deel gaat ’s avonds ergens (midden) op straat liggen. Zelf de bevalling van een koe vindt plaats midden op straat zonder een dierenarts/begeleider of wat dan ook!

Jaipur wordt ook wel de ‘roze stad’ genoemd vanwege de roze en terracota kleuren van de gebouwen. ’s Avonds hebben we het Tijgerfort bezocht van waaruit een heel mooi uitzicht over de stad te zien is. Omdat binnenkort het Mawdifeest (feest van het licht) plaatsvindt worden overal in India zoveel mogelijk lichtjes opgehangen. Vanaf het Tijgerfort is dit goed te zien. En natuurlijk hebben we de highlights bekeken: Paleis der Winden (geen paleis maar een plaats van waaruit de hofdames het straatleven konden bekijken), Amberfort met de Jai Mandir (spiegeltjeszaal) en de Jal Mahal. Dit paleis hoort rondom in het water te staan maar omdat er weinig regen is gevallen ligt het meer zo goed al droog en ligt het paleis rondom in de groene alg. Ook de graftombes van Gaitor en de tempel van de apen waren een bezichtiging waard.

De eigenaar van ons hotel heeft een Zomerhuis in het binnenland. Met jeeps zijn we daar naar toe gereden. Van daar uit zijn we met kamelen naar een 2-tal kleine dorpjes gereden. Deze beesten zijn behoorlijk hoog. Ron voorop en Corien in een kar erachter en natuurlijk ook omgekeerd. Op deze dag hebben we kennisgemaakt met de kleine dorpjes en inwoners. De kinderen zien natuurlijk iedere week een groep toeristen en zijn al behoorlijk verwend, Ze bleven maar schooien om pennen, geld en ga maar door. De snoepjes die door de gids aan de kinderen werden gegeven waren inmiddels niet meer goed genoeg voor ze! In het 2e dorpje waren woonde 1 grote familie, de kinderen waren wat banger/verlegen voor toeristen, maar ze konden wel een Nederlands liedje voor ons zingen!
Op de weg vanuit Jaipur naar Agra hebben we een tussenstop gemaakt bij het nationale vogelreservaat Keoladeo. De mensen die naar binnen zijn geweest om vogels te spotten hebben helaas weinig kunnen zien, ook daar had men last van de weinige regen die de laatste periode is gevallen. Ook de perfect onderhouden keizer/spookstad Fatephur Sikri hebben we bezocht. Wat hadden de mensen het vroeger rijk!

Reisverslag 2 (22-10-2006)

In Agra hadden we een hotel in een toeristenwijk. Dit houdt in dat het lekker rustig is qua verkeer, straatverkopers en viezigheid. En gelukkig voor ons: ook weer een zwembad bij het hotel om lekker te ontspannen en af te koelen.
We hebben de zonsopgang bij de Taj Mahal bekeken. Helaas regende het deze ochtend! Toch is het zeer mooie ervaring om het witmarmeren gebouw in het echt te zien, zo groot, mooi en alles is symmetrisch gebouwd; echt een sprookje. De Taj is in 1653 gebouwd als mausoleum voor de vrouw van Sjah Jahan, Met een fietsriksja het Rode Fort bezocht (de plaats waar de bouwer van de Taj Mahal gevangen werd gehouden omdat hij van plan was een zwart marmeren Taj te bouwen voor zichzelf), de weg was zo hellend dat we van de riksjarijder een deel zelf moesten lopen! Erg gezellig in deze stad zijn de dakterrassen. Hier kan je op je gemak een biertje drinken of lekker eten.

Van de riksjarijders, degene die met een karretje achter zich fietsen, hebben we in Jaipur en Agra genoten. We krijgen dan een echt beeld van de stad maar voordat je in het karretje stapt moet je behoorlijk onderhandelen. Een nadeel is dat ze je ondanks je protesten vaak langs een winkeltje brengen om souvenirs te kopen.

In de steden zie je overal bedelaars, zowel mensen die het geld echt nodig hebben als mensen die je zien als toerist en daarom geld bedelen. Ook de straatverkopers hebben er een handje van om zich op te dringen. Door stug voor je uit te kijken en nee te zeggen kan je ze van je afhouden.

Op de reis van Agra naar Khajuraho hebben we een stop gemaakt is het plaatsje Orccha. Dit was ooit de belangrijkste plaats in India en hier staan dan ook indrukwekkende paleizen en tempels.
Kadjuraho is een klein plaatsje. We hebben fietsen gehuurd en zijn per fiets de weg op gegaan. Even nadenken want we moeten aan de andere kant van de weg fietsen! Niet dat de lokale bevolking zich daar aan houd. Straatverlichting is er niet, fietsverlichting hebben we ook niet gezien en ook vele auto's en brommers rijden zonder licht, het is dus goed opletten. Vrachtauto's rijden met groot licht en komen recht op je afrijden. Gelukkig liepen er in dit dorp niet zo heel veel koeien op de weg dus dat was wel veilig. Ook in dit luxe hotel met poolbiljart en zwembad komen we ’s avonds weer een biertje drinken.

In Kadjuraho hebben we de gesculptuurde tempels met de erotische Kamasutra afbeeldingen bekeken. In de tempel ernaast werd het Mawdi feest (dag van het licht) gevierd. Mensen gingen zich eerst wassen in de rivier en namen het water of andere offers mee naar de tempel. Voor dit feest worden de voorgevels van de huizen geschilderd (als men daar geld voor had) om de goede krachten binnen te halen. In de middag zijn we doorgefietst naar een nog niet geopend restaurantje met een Belgische eigenaar waar we aardappelpuree en bloemkool hebben gegeten .... De eigenaar die al enige jaren in India woont vertelde ons van de gewoontes, het kaste stelsel en tradities van de Indiaanse mensen, ook vertelde hij dat wij als Nederlanders gezien werden als “blanke negers”; we hadden wel enig beeld bij deze opmerking. Doorgefietst naar een dorpje waar volgens zeggen nog nooit een toerist is geweest. De kinderen wisten echter wel dat ze buiten het zicht van de gids konden vragen om geld en chocolade. Dit was een vreemde gewaarwording. Ze waren ook bezig met het opzetten van een school. Omdat we de boel niet echt vertrouwde hebben niet echt veel fooi gegeven met als gevolg een teleurgestelde gids die vertelde dat het met ons Karma niet goed zou komen.

Reisverslag 3 (25-10-2006)

We vertrekken al vroeg (05.00 uur) naar Varanassi. Omdat we daar vroeger aankomen dan verwacht gaan we nog even kijken bij de Ganges. Met fietsriksjas maken we de tocht. Onze eerste indruk van de stad: erg vies en heel erg druk. Een deel van de drukte komt door het einde van de Ramadan. Hiervoor komen de mensen kado's en nieuwe kleren kopen. In de toch al overvolle smalle straatjes is nu bijna geen doorkomen meer aan. Langs de heilige rivier de Ganges vinden er allerlei activiteiten plaats, je kan er yoga doen, mediteren, massages ondergaan of je haar laten knippen. Via verschillende ghats lopen we naar het deel (Burning ghat) met de lijkverbrandingen. Bijna alle inwoners van India worden na overlijden gewassen en in doeken gewikkeld. De mensen rondom Varanassi brengen hun doden naar de Ganges om ze binnen 24 uur te verbranden. Deze mensen worden eerst nog ondergedompeld in de rivier waarna ze op het hout worden gelegd. De oudste zoon scheert zich vervolgens kaal, loopt 4 keer om het lichaam heen en steekt het vervolgens in brand. Voor het hout moet nog een redelijk bedrag betaald worden en ook het vuur moet van een heilige plaats komen en is dus niet gratis. Kinderen jonger dan 12 jaar, koeien, lepra patiënten, mensen die door een slang zijn gebeten en heilige mensen worden niet gecremeerd maar (verzwaard) in de Ganges gegooid.

We hebben vanaf een terras een verbranding gezien en dit was een luguber gezicht. Na afloop vertelde men ons dat je geld kon doneren om voor de gestorven armen die zelf geen geld hadden hout te kopen. Nadat we weer een bedrag hadden afgestaan hoorde we later dat dit geld in de zakken van de lijkverbranders verdwijnt. Schaamte is een begrip dat je in India bij dit soort zaken niet tegenkomt. Na dit schouwspel gingen we op zoek naar ons restaurant; doordat de elektriciteit is uitgevallen lopen we in het donker door de zeer smalle straatjes die bedekt zijn met afval en koeienstront.
Vanuit heel India komen mensen naar de Ganges om zich onder te dompelen in het heilige water. In de zeer vroege ochtend zijn we met een boot de Ganges opgegaan en daar de vele mensen gezien die zich wassen, tandenpoetsen, kleding wassen of de afwas doen. Indrukwekkend, kleurrijk en de trappen van de ghats staan vol mensen. Als we terug zijn bij het hotel vinden we een klein restaurantje om te lunchen in een besloten binnentuin. Wat is het hier groen en rustig, dit waren we niet meer gewend.

Inmiddels zijn we de straatverkopers, lokale gidsen en riksjarijders ook meer dan zat. Ze vragen eerst een onwijs hoog tarief en als ze na afdingen akkoord gaan komen ze er later weer net zo makkelijk op terug. Ook het geven van een fooi heeft alleen een teleurgesteld gezicht tot gevolg. Iedereen op straat probeert ons geld af te troggelen door alles wat los en vast zit te verkopen. Bij de straatverkopers moet je ronduit grof en soms beledigend zijn om ze van je weg te houden. Een goede tactiek die we hebben ontwikkeld is om van HUN geld te vragen.
Om dit te ontlopen gaan we de volgende dag naar Sarnath, een plaats waar veel boudhisten komen omdat Bouddha daar zijn eerste lessen heeft gedaan. Het is daar inderdaad zeer rustig!
We hebben vandaag iemand in de groep die jarig is en tot Ron zijn grote vreugde gaan we eten bij de griek/mexicaan.

Reisverslag 4 (29-10-2006)

We reizen door naar Nepal en hopen dan de drukte een beetje achter ons te laten. India is erg indrukwekkend om in rond te reizen maar het kost veel moeite je los te maken van de meestal onvriendelijke bevolking. Het merendeel van de grote steden is toch wel erg vies en vervuild.
De overnachting voor de grens van Nepal vindt plaats in een klein plaatsje op het platteland, Shivpatinagar. We slapen op een landgoed van een maharadja. Corien kreeg helaas veel last van haar keel en had koorts, daardoor lag ze vroeg in bed. De rest genoot van een heerlijk buffet in het koloniale hotel waar men gewend was dat er zo nu en dan geen elektriciteit was, de lichten gingen regelmatig uit!
Na de nodige opstoppingen en controles passeerden we de grens van India naar Nepal. Ook moesten we bij de grens wisselen van bus; de bus van India mocht niet mee de grens over. De riksja’s brachten onze bagage over de grens naar de nieuwe Nepaleese bus.

De sfeer in Nepal is meteen al veel gemoedelijker en de natuur is groener en meer heuvelachtig. We krijgen in een dorpje voor Chitwan National Park (Sauraha) een mooie bungalow toegewezen. Dit bungalowcomplexje staat midden in het groen en voor de rivier aan de rand van het park. De avond van aankomst is er een dokter bij Corien geweest en deze heeft een keelontsteking geconstateerd. Ze moet meer water gaan drinken, medicijnen gebruiken en uitrusten. De rest gaat met de kano de rivier over en hebben in Chitwan NP een jungletocht. Helaas was er geen neushoorn, tijger of ander groot wild te zien.

’s Avonds lopen we via het strand naar de strandtentjes waar we (in het donker omdat de stroom weer is uitgevallen) zeer lekker eten. Omdat de medicijnen bij Corien niet aanslaan wordt voorgesteld een röntgenfoto te maken en bloed af te nemen in het plaatselijke ziekenhuis. Samen met de dokter en onze gids gaan we met een gehuurde auto op pad. De onderzoeken geven aan dat Corien een lichte longontsteking heeft en nieuwe medicijnen krijgt. Door deze ingelaste activiteit (!) hebben we helaas niets meer gezien van Chitwan NP.

Op de weg van Chitwan naar Pokhara gaat Ron raften. Het begin is heftig, maar daarna gaat het zoals het hoort… langzaam roeien in het rustige water en hier een daar een hoog rotsblok. Op de plek van aankomst kwamen we 2 mensen van onze vakantie uit China tegen die in Nepal aan het rondtrekken waren met Djoser. Gezellig ervaringen uitwisselen.
Het plaatsje Pokhara ligt aan de rand van de Himalaya. Als het weer helder is kan je de besneeuwde bergtoppen van het Annapurna massief (3300m) zien. Ron is met de groep geklommen naar Sarangkot, wat op 1592 meter ligt. De zonsopkomst maakte het vroege opstaan en klimmen meer dan waard. Aan de rand van de stad ligt het Phewa-meer waarlangs je in relaxstoelen kan toekijken hoe andere mensen aan het roeien zijn, of om zelf op te roeien. Midden in het meer ligt het enige eiland van Nepal.

Reisverslag 5 (30-10-2005)

Maandag 30 oktober:
Op de avond van vertrek naar Kathmandu (30 oktober) besluiten we naar het ziekenhuis te gaan omdat het hoesten en de ademhaling van Corien steeds problematischer wordt; de medicijnen uit Chitwan zijn niet aangeslagen. Tien minuten nadat we kunnen waren (die had ik nodig omdat we eerst moesten betalen....) lag Corien aan het infuus en moesten we beiden blijven....

Corien op de IC en ik op de gang tussen ruim 20 andere lokale Nepalezen die familie in het ziekenhuis hebben. Slapen op de grond of omdat ik een toerist was een houten bankje.

S'nachts zijn er nog röntgenfoto’s gemaakt en daaruit bleek dat het om een zware longontsteking ging en ze ook vocht achter haar longen had gekregen. Ik mocht Corien s'nachts niet meer zien dus je kunt je voorstellen dat de paniek groot was. Corien heeft het allemaal maar over haar heen laten komen en was blij dat ze geholpen werd. De longonsteking is zo snel erger geworden dat we het (ook achteraf) niet hebben zien aankomen. In de middag hebben we nog in de stad gelopen en bij het meer gezeten. Erg vaag.

Gelukkig was onze reisbegeleider bij ons in het ziekenhuis en een Nepaleense jongen vanuit het hotel. Deze is de hele nacht en de dag erop bij me gebleven om me te helpen. Erg fijn, want ik moest s'nachts vijf keer naar een loket om in te schrijven, borg te betalen, medicijnen en naalden te kopen, etc. Alles gaat hier pas van start als er geld is betaald. Inmiddels heeft de verzekering een bankgarantie afgegeven dus zijn we van dat probleem verlost.

Donderdag 2 november:
De medische verzorging in het ziekenhuis lijkt wel OK. Het gaat er natuurlijk wel wat anders aan toe. Ze krijgt vanuit het ziekenhuis geen eten dus moet ik alles zelf regelen. Omdat we zo’n 20 minuten vanuit de stad zitten ga ik regelmatig vanuit het ziekenhuis naar de stad om in het hotel te douchen en eten in een restaurant te kopen wat ik dan weer meeneem. Het ziekenhuis geeft zelf geen eten en de dokters geven het advies geen eten te kopen in het restaurants bij het ziekenhuis omdat de toeristen daar ziek van worden.

De röntgenfoto laat na 2 dagen zien dat het vocht achter haar longen bijna weg is waardoor ze weer beter zelf kan ademen. Ze gaat steeds meer hoesten wat een goed teken is omdat alles dan loskomt. Ik spreek de dokter iedere dag en heb wel het gevoel dat ze goed bezig zijn. Zoals het er nu naar uitziet moet ze tot eind van de week op de intensive care blijven en daarna nog een weekje op een ziekenhuiskamer om aan te sterken. Dan komt ze op de kamer te liggen waar ik vanaf het begin al slaap.
Vanuit de verzekering is er contact geweest met een Nederlandse arts en de arts van Corien in het ziekenhuis. De Nederlandse arts heeft aangeven dat ze de behandeling op dezelfde manier doen als dat ze in Nederland gedaan zouden hebben. Dat geeft dus wel weer vertrouwen.
Na het ontslag van de Intensive Care (5 november) mogen we proberen stukjes te gaan lopen. Voor het maken van de röntgenfoto, om 06:00, staan er ineens twee zusters aan je bed x-ray, x-ray te roepen. Voordeel was wel dat we lekker snel klaar waren.
Corien begint zich al wat beter te voelen. Ze is wel snel buiten adem en
erg moe. Ze heeft geen extra zuurstof meer nodig dus dat gaat de goede kant op. Vanmorgen hebben we de dokter weer gesproken en die gaf aan dat als ze zo doorgaat ze zaterdag waarschijnlijk wel het ziekenhuis uitmag. De dokter vroeg gisteren aan Corien hoe het ging en ze zei "Het gaat goed ik mag morgen naar huis". Even leek het er op dat de arts zelf aan de beademing moest. Ze snappen niets van die nuchtere uitspraken.

Maandag 6 november:
Corien voelt zich steeds beter. Ze krijgt al weer meer praatjes en heeft weer meer zin om te eten. Na bijna een week in het ziekenhuis staat voor vanmiddag het wassen op het programma. We hebben geen warm water in het ziekenhuis dus Corien is blij dat ze geschrobd wordt. Ook wel weer bijzonder om te merken hoe snel je went aan de omgeving. Een stuk zeep met een emmer warm water is nu ineens erg luxe en heerlijk. Ik ben zelf natuurlijk erg blij met mijn hotelkamer waar ik in de middag even twee uur naartoe mag om te douchen en om te kleden. Corien meenemen is uitgesloten.
Afgelopen nacht hebben we niet echt best geslapen. Het infuus van Corien was niet goed ingebracht waardoor haar hand en arm dik waren geworden. Nadat ze twee maal een kansloze poging hadden gedaan in haar andere hand het infuus aan te brengen zijn ze maar even gestopt. Een creme op haar hand moest de zwelling wegnemen maar een paar uur later bleek dat ze allergisch was voor de creme. Rode pijnlijke hand tot gevolg....

Dinsdag 7 november:
Vandaag hebben we veel lol gemaakt met de dokters en de superintendent. De superintendent is hier het mannetje. Hij is de directeur en laat regelmatig zijn gezicht zien maar vooral dat hij de baas is. Vanaf de eerste dag hou ik hem in de gaten en hij ons. Zodra er iets is loop ik even bij hem langs, geef een handje vertel hoe mooi het ziekenhuis is en is het geregeld. Doet hij natuurlijk niet zelf maar hij belt even en voordat ik terug ben op de kamer is het geregeld. Ik zie regelmatig stapels met koekjes en andere luxe lekkere zaken op zijn bureau liggen. Zijn bureau is het meest luxe plekje in het ziekenhuis (onze kamer komt erna, zij het op grote afstand). Onze gids zou zegen "This is Nepal, what can I say?" Omkopen mag niet maar je mag elkaar wel aardig vinden....

Morgen horen we of Corien uit het ziekenhuis zal worden ontslagen en wanneer ze mag vliegen. E.e.a. is nog even afhankelijk of haar longen schoon genoeg zijn.
Inmiddels wordt het in Nepal steeds kouder, het begint nu winter te worden en de nachten worden nu echt koud. Wel lekker die extra deken.

Vrijdag 10 november:
Gisteren was het nationale baaldag. We hadden verwacht dat Corien zaterdag het ziekenhuis mocht verlaten. De arts gaf gisteren aan dat er nog vocht achter haar rechterlong zat en dat ze daarom nog t/m maandag aan het infuus moest. Niet naar huis dus. Corien was erg teleurgesteld en ik moet zeggen dat ik er inmiddels ook wel klaar mee ben. Maandag gaat hij bepalen of we dinsdag het ziekenhuis uit mogen. De verzekering wil geen vlucht reserveren (of ook maar kijken of er vluchten zijn) omdat Corien nog niet definitief uit het ziekenhuis ontslagen is. We hebben dus nog geen idee waneer we kunnen vliegen en of dit rechtstreeks vanuit Katmandu is. Ook wilde ze nog niet aangeven of we vanuit hier (Pokhara) mogen vliegen naar Katmandu of dat we over de weg moeten. Ik hoop dat we mogen vliegen omdat we anders 5 uur over een onverharde weg moeten.

Later op de dag ging ik even naar het hotel om te douchen en bleek onze hotelkamer niet meer van ons te zijn. Afspraken in Nepal zij geldig totdat er een nieuwe (eenzijdige) afspraak is. Ik heb nu weer een kamer in het hotel ernaast weten te regelen t/m dinsdag. 's Avonds wilde ik het thuisfront op de hoogte brengen van het "goede nieuws" en bleek overal het internet plat te liggen. Soms heb je dagen dat je naar huis wilt en soms wil je erg graag naar huis.

Zaterdag: 11 november:
Corien mocht vandaag wel even mee naar de hotelkamer om te douchen. Dat was voor haar de eerste echte keer sinds ze in het ziekenhuis ligt. Nadat ik een verklaring had getekend dat het op eigen risico was mocht ik haar voor twee uur meenemen. Was ook gelijk even een goede test om te kijken hoe het ging. Het viel achteraf best nog wel tegen. Na terugkomst was ze redelijk gesloopt en heeft ze en paar uur liggen slapen. Vliegen zou dus nog wel een aardige onderneming geworden zijn....

Maandag: 13 november: Even een korte update: Het lijkt te gaan lukken. Vandaag heeft de arts van Corien aangegeven dat ze voor 99% zeker morgen het ziekenhuis uit mag. Vanaf vrijdag mag ze dan gaan vliegen dus ik ben nu druk met de verzekering bezig om een vlucht te plannen. We proberen zo veel mogelijk rechtstreeks te vliegen maar dat zal nog niet mee gaan vallen.

Donderdag 16 november:
Afgelopen dinsdag is Corien ontslagen uit het ziekenhuis. Ze moest gisteren nog wel terugkomen voor een nieuwe röntgenfoto en een extra onderzoek. De verzekering had aangegeven dat als de arts akkoord zou geven, we dan vrijdag zouden gaan vliegen. Gisteren bleek de foto in orde en gaf de arts aan dat we wat hem betreft weg konden. Eind goed al goed. Niet dus.
Gisteren contact opgenomen met de SOS dienst van de verzekering en die gaven aan dat de arts in Nederland nu bedacht had dat er aan boord van het vliegtuig zuurstof aanwezig moest zijn voor het geval dat Corien dit nodig mocht hebben. De druk in het vliegtuig is anders dan op de grond dus vandaar deze extra maatregel. Op zich nog niet zo'n probleem maar het vliegtuig moest wel deze voorziening hebben en de zuurstof moest eventueel toegediend worden door een verpleger(ster) uit Nederland. Kortom we vliegen nu volgend week vrijdag (24 november) omdat deze persoon eerst een visum moet hebben, van Amsterdam, via Wenen, Dehli, Katmandu naar Pokhara moet komen en niet ieder vliegtuig over een zuurstofvoorziening beschikt.

Op de (bijna) vriendelijk gestelde vraag waarom ze dit niet eerder bedacht hadden wist onze dame van de SOS dienst geen antwoord. We blijven dus nog even. Voordeel is dat Corien kan aansterken en er dus onderweg niets mis kan gaan. Los van de teleurstelling gaat het met Corien wel steeds beter al is ze nog wel steeds erg snel moe.

Woensdag 22 november:
Het heeft even wat moeite gekost maar het lijkt er op dat we naar huis komen. Vandaag komt de verpleger vanuit Nederland aan die ons gaat begeleiden op de terugweg. Morgen vliegen we dan vanuit Pokhara (Nepal) naar Katmandu (Nepal). Vrijdag vliegen we dan via Dehli (India) en Wenen naar Amsterdam.

Met Corien gaat het iedere dag weer een beetje beter. Het praten gaat nog wel steeds lastig omdat dit al snel te veel energie kost. Thuis zal ze voorlopig dus nog wel even rustig aan moeten doen. Ik kan gewoon maandag weer aan de slag.

Reisverslag 6 (26-11-2006)

Zondag 26 november:
We zijn weer thuis!
Na en reis van bijna 29 uur waren we vrijdag om 11:00 uur weer thuis. We moesten op het laatste moment vanuit Pokhara naar Katmandu over de weg omdat de luchthaven bij ons i.v.m. het slechte weer gesloten was. Onze medische begeleider kon dus ook niet onze kant opkomen. Om te voorkomen dat we onze vlucht naar Nederland zouden gaan missen (en weer een week moesten wachten) zijn we zonder medische begeleiding over de weg naar Katmandu gegaan. Na een rit van 5 uur in de auto konden we in het hotel van Katmandu nog even bijkomen en hebben we kennis gemaakt met Herman die ons verder op de reis begeleide.

De begeleiding onderweg was prima geregeld. Na de vlucht was er een rolstoel beschikbaar en mochten we dankzij de medische begeleiding legaal voorkruipen bij het inchecken. Onderweg was er een zuurstofapparaat beschikbaar in het vliegtuig omdat de druk in de cabine lager is dan op de grond. Hierdoor zou Corien het eventueel benauwd kunnen krijgen maar dat was gelukkig niet het geval. We hadden op beide vluchten businessclass plaatsen zodat we ook nog redelijk hebben kunnen slapen.

Op zich is de reis Corien nog wel meegevallen. Een groot voordeel was wel dat we inmiddels weer een weekje verder waren en Corien in het hotel heeft kunnen aansterken. Gisteren wilde ze gelijk op de weegschaal en dat was wel even schrikken. Maandag gaan we langs de huisarts voor een check en om te zien hoe Corien het beste verder kan herstellen. De komende tijd zal het nog wel even rustig aandoen worden.

Het is in ieder geval weer heerlijk om thuis te zijn. We hebben erg veel kaarten en bloemen gehad en ook de leuke mailtjes in de afgelopen weken hebben ons erg geholpen!

En NEE we gaan volgend jaar niet naar Texel....